Vakantie, als de zomer jouw verlies pijnlijk duidelijk maakt

duda-wsm

Elke zomer weer herhaalt zich hetzelfde ritueel. Koffers worden gepakt, auto’s volgeladen, huizen netjes achtergelaten. De wekker gaat vroeg — alles om de files te ontwijken.

Langzaam wordt de wereld stiller. Buren vertrekken, collega’s zijn weg, vrienden reizen rond. De straat klinkt leger dan anders.

Misschien geef jij deze zomer water aan andermans planten, haal je hun post uit de brievenbus. Misschien ben je zelf degene die vertrekt.

Maar niets is meer vanzelfsprekend.

Want er is nu iets dat altijd met je meereist: de leegte.


Vakantie maakt verlies voelbaar

Waar vakantie voor velen staat voor rust, ontspanning en samen herinneringen maken, kan het voor wie rouwt juist een lastige periode zijn.

De stilte wordt groter. De leegte luider.

Misschien is het de eerste vakantie zonder die ene persoon. Misschien zijn het er al meerdere, maar voel je nog steeds: het zal nooit meer zijn zoals het was. Terwijl anderen proosten op het leven, voel jij iets knagen vanbinnen.

Voor mijzelf is het het niet meer kunnen sturen van een appje naar mijn vader. Geen foto van een mooi gebouw of een maaltijd om met hem te delen. Geen souvenir meer voor hem — alleen nog voor mijn moeder. Ook dat thuiskomen voelt anders, stiller.


Mag je verdriet ruimte krijgen?

In een wereld die ontspant, lijkt er weinig plek voor zwaarte. De angst om anderen te belasten of "de sfeer te drukken" is herkenbaar.

En toch… misschien wil je niets liever dan gewoon even vertellen hoe het écht met je gaat. Maar je aarzelt. Houdt het bij je. Terwijl het verlangen naar verbinding blijft.

Weet: je verdriet mag er zijn. Ook in de zomer. Ook op vakantie. Juist dan.


Drie manieren om de zomer dragelijker te maken

Je bent niet de enige die hiermee worstelt. Tijdens groepswandelingen, gesprekken in mijn inbox of 1-op-1 sessies hoor ik dit vaak terug.

Daarom wil ik je drie handvatten geven die deze zomer hopelijk wat lichter maken:


1. Laat je eigen tempo leidend zijn

Je hoeft niet ‘mee’ te doen met het vakantiegeluk van anderen. Laat het moeten genieten los. Gun jezelf een ander ritme, waarin je voelt wat jíj nodig hebt. Misschien betekent dat juist stilte, rust of iets heel anders dan voorgaande jaren.


2. Zoek betekenis in kleine momenten

Je hoeft het oude geluk niet te vervangen. Maar je kunt wel opnieuw verbinding maken met het hier en nu. Een wandeling in de natuur. Een boek in de zon. Een kop koffie op een terras. Een klein moment van zachtheid. Dat kan al genoeg zijn.


3. Praat met iemand die écht luistert

Er is vast iemand in jouw omgeving die wil luisteren — ook al weet die persoon niet precies wat te zeggen.

Bel. Stuur dat berichtje. Je hoeft niet sterk te zijn.

En als je niemand hebt waarbij dat veilig voelt, zoek dan een professional.

Je verhaal mag gehoord worden.


Misschien voel je dat je vastloopt. In je energie, je lichaam, je emoties.

Dan is het goed om te weten: je hoeft dit niet in je eentje te dragen.

Gun jezelf een moment van steun. Een gesprek. Een luisterend oor.


Wil je jouw verhaal delen? Plan een ‘bakje troost’ met mij in.
Op jouw tempo. Op jouw manier. Jij mag er zijn — ook deze zomer.

Inspiratie l tips l praktijkvoorbeelden

door duda-wsm 15 september 2025
Jezelf schuldig voelen als je geniet van tijd voor jezelf, ik hoor het veel terug bij mijn coachees en merk het zelf ook op. Want hoe kan ik nou tijd besteden aan de tuin, aan een schoon kippenhok, afspreken met vrienden terwijl mijn vader steeds meer achteruit gaat? En nu mijn vader is overleden: ik denk niet elke dag aan hem, neem ik wel genoeg tijd om te rouwen? 'waarom heb ik nou niet met mijn moeder besproken wat ze aan wilde na haar overlijden..' 'ze is overleden toen ik mijn ogen echt niet langer open kon houden bij het waken, waarom kon ik nou niet wakker blijven?' 'ik moet soms gewoon even het huis uit omdat het me aan vliegt en ik voel me daar schuldig over ondanks dat hij zegt dat ik dit gewoon moet doen' 'heb ik wel genoeg gedaan?' Zomaar een greep uit de gesprekken die ik heb tijdens het wandelcoachen. Schuldgevoel bij rouw & levend verlies. Bijna iedereen heeft er last van, niet iedereen durft het uit te spreken want er zit een soort taboe op schuldgevoel. Er komt schaamte naar voren als je spreekt over je schuldig voelen. Ik weet zelf dat schuldgevoel bij rouw & verlies veel voorkomt. Dat we ons schuldig voelen omdat we van de ander houden. Dat liefde achter dat schuldgevoel zit. Hoe complex soms ook. En dat het uitspreken, erover praten, de lading er deels vanaf haalt. Dat geeft lucht, ruimte. Je bent niet schuldig, je voelt je schuldig. En dat is niet fijn maar wel okee. Voel jij je wel een schuldig en wat doe je dan?
door Lineke Gitsis - van Essen 1 september 2025
Rituelen bestaan al heel lang, ze markeren een moment van overgang en van verandering. Ik wil het met je hebben over afscheidsrituelen. Iets wat je doet als je afscheid gaat nemen van iemand of doet nadat je al afscheid hebt genomen. Afscheid nemen Er zijn verschillende momenten van afscheid nemen. Het eerste afscheid als iemand komt te overlijden. Afscheid nemen wanneer diegene een laatste rustplaats krijgt. En dan begint je rouwproces Een afscheidsritueel is niet voorbehouden aan de eerste week of weken van rouw. Juist de periode erna, als jij in je rouwproces zit, helpt een passend afscheidsritueel je verder. In elke fase van je rouwproces. En dat maakt een passend afscheidsritueel zo waardevol, het helpt je elke keer een stapje verder. Misschien heb jij heel bewust afscheid genomen. Misschien werd je zo geleefd dat je er wel bij was maar niet echt afscheid hebt genomen. Je voelt het verlies maar omdat er geen duidelijk afscheid is genomen kan je rouwproces niet beginnen. Waarom een afscheidsritueel? Een afscheidsritueel is iets wat je zelf kunt doen, het is zichtbaar. Daarmee ga je uit je hoofd en je gedachten en kom je in beweging. Het creëert duidelijkheid, markeert een overgang van de ene fase naar de andere. Helpt je als het ware om die ene bladzijde om te slaan zodat je naar de volgende bladzijde kan gaan. Wat belangrijk is, is dat je het ritueel niet zomaar doet omwille van het ritueel, maar dat je er bij bent. Heel bewust, in het hier en nu. Dat het past bij jou en past bij degene van wie je afscheid neemt. Waar voldoet een helend afscheidsritueel aan? – Het ritueel heeft een begin. – Je bent op een specifieke plaats of maakt de plek tijdelijk uniek. – Je neemt de tijd. – Je geeft aandacht aan wat of wie er niet meer is. – Je voelt wat er te voelen is. – Je kijkt terug op het verleden. – Je haalt herinneringen op. – Je ervaart waardering (dankbaarheid, liefde, trots, blijdschap) – Je sluit het ritueel af. Ik heb een heel aantal mooie gesprekken gehad met mensen waarin ze hun ritueel deelden. Een greep hieruit: - een brief schrijven om te kunnen uiten wat ze eerder niet kon. Zowel aan zichzelf als aan degene die ze nu zo mist - voordat ze op vakantie gaat een welgemeend: 'nou pap, geniet je weer mee door mijn ogen'? - hij bakt pannenkoeken op belangrijke herinnerings dagen - zij brandt een kaarsje en smudge stick en herdenkt wat er was - als zij een veer vindt met wandelen neemt ze hem mee naar huis en voegt ze hem toe aan een groeiende collectie. De veren doen haar denken aan degene die ze nu moet missen en geven warmte en een gevoel van nabijheid. Wat zou een passend afscheidsritueel voor jou kunnen zijn?
door duda-wsm 8 augustus 2025
'Nou lieverd, zitten we hier met een cognacje mijn afscheid te bespreken' Geen coachee dit keer maar mijn eigen vader. We zitten als gezin om tafel en alles komt langs, van kist tot sprekers tot condoleren etc. Ik had bedacht van tevoren dat ik dit lastig zou vinden. Dat was het niet. Wel confronterend, emotioneel ook met vlagen. Met een traan en een lach En fijn, fijn om op papier te hebben wat paps wil. Welke wensen hij heeft en wat hij belangrijk vind. Halverwege hebben we allemaal een droge mond. 'doe mij maar een cognacje' zegt paps. Allemaal een drankje, toastjes op tafel en weer verder praten. Niet omdat het onderwerp zo feestelijk is. Wel omdat het leven gevierd mag worden. Hij heeft genoten van zijn tijd hier, van ons. En wij van hem. Nu is hij langzaam aan het loslaten, beetje bij beetje. Hij moet wel, wij ook. Ik heb even getwijfeld of ik dit hier ging delen en doe het toch. Omdat afscheid nemen ontzettend moeilijk is. En ik weet dat het helpend is om dit bewust te doen. Om hier aandacht voor te hebben. Dit helpt je in je rouwproces straks en het verlies nu. Herkenbaar of juist niet?